11-Tbilisi Signagi

Werte Leser, liebe Freunde, willkommen zurueck!
Wir sind gerade in Signagi, einem kleinen Staedtchen kurz vor der aserbaidschanischen Grenze, die auf einem steilen Huegel ueber der breiten Ebene des Iori-Tales liegt. Die Stadt hat richtig mediterranes Flair und wurde vor kurzem aufwendig saniert. Leider nur die Fassaden – die Haelfte der schoenen Haeuser am Strassenrand bestehen nur noch aus der Vorderfront und dem Dach, der Rest ist im besten Fall Ruine.

Das reinste Potemkinsche Dorf! Aber will nicht meckern, ist nett hier und entspannt.

Eigentlich wollten wir gar nicht hier halten, aber infolge einer wilden Nacht, bei der uns ein Slowake und ein Hollaender zu ein wenig zuviel Alkohol eingeladen hatten, ist unser Freund und Mitfahrer Daniel vom Hund gebissen worden und muss nun eine Woche warten, bis er die dritte Tollwutspritze kriegt. Wir haben mit ihm ein paar Tage hier ausgeruht, Sachen gewaschen und werden ab morgen vorausfahren nach Aserbaidschan, wo wir uns ein ein paar Tagen wiedertreffen werden. Gibt schlechtere Plaetze zum Haengenbleiben, siehe Fotos 😉

Vorher waren wir in der Halbwueste von Davit Garetja. Ein unwirklicher Ort an der Grenze zu Aserbajdschan, wo sich im 6. Jahrhundert ein paar Moenche ihre Felshoehlen in die schiefstehenden Sandsteinplatten gegraben hatten. Leider hat es uns ganz schoen erwischt mit dem Wetter da – ganz wuestenuntypisch hat es fast die ganze Zeit in Stroemen gegossen! Bloed, dass die Strassen zum groessten Teil nicht asphaltiert waren… Aber wir haben fast jeden Abend bei netten Leuten uebernachtet, den sehr guten roten Wein getrunken, Lieder gehoert und auf der Pandiro – ne Art georgische Mandoline – spielen gelernt.

Um in diese Wuestenregion zu kommen, mussten wir erst eine andere Art von Wueste ueberqueren – die Industriewueste von Rustavi! Zig Kilometer vor sich hin rottende, gigantische Fabrikruinen, giftigen Qualm ausstossend, ein Panorama aus dem Bildband „Postapokalypse fuer Fortgeschrittene“. Aeusserst faszinierend.

Naja, und vorher waren wir nochmal in Tbilisi gewesen. Hatten einen Fahrradladen gesucht und einen windigen Schrottteilhaendler gefunden (der aber im Lonely Planet steht!!!) sowie die Visa fuer Aserbaidschan abgeholt.

Und davor waren wir – allerdings ohne die Bikes – per Minibus im Kaukasus, in Stepantsminda. Am naechsten Tag haben wir Agatas Geburtstag gefeiert, zusammen mit unserem Radlerfreund Daniel und John, ein Australier, der schon seit einem Jahr in Europa per Motorrad unterwegs ist. Ganz stilecht mit tuerkischem Konfekt und georgischem Wein! Dann vorbei an der urigen kleinen Kirche, die auf einem steilen Felsvorsprung ueber dem Tal steht, bis auf fast 3000 Meter Hoehe gestiegen, um auf einer winzigen Wiese zwischen den Geroellfeldern zu uebernachten. Am naechsten Morgen weckte uns strahlender Sonnenschein, und wir kletterten noch ein paar Stunden in den Geroellfeldern herum, bis wir es endlich bis auf den Gletscher geschafft hatten. Dort war es dann schon ordentlich kalt, vielleicht minus 5 Grad, und unangenehm stuermisch. Also sind wir nicht bis auf die alte Meteostation gestiegen, sondern wieder hinunter. Als wir im Dunkeln wieder im Tal ankamen, waren wir nicht nur kaputt wie selten zuvor auf unserer Reise, sondern auch echt froh, dass wir den Trip so gut geschafft hatten -abends zog ein Sturm auf, der die Berge ringsum ueber Nacht weiss puderte und die Gipfel in Eisnebel huellte.

Das wars fuer diesmal, ausnahmsweise mal rueckwaerts erzaehlt, die naechsten Geschichten kommen dann aus Aserbaidschan. Fotos wieder unten und in der Galerie.

Wir denken an euch, und wenn ihr an uns denkt – wir freuen uns ueber jeden Kommentar!

Seid lieb gegruesst von

Agata&Andy

PS: Hier unten noch ne kleine wilde Story von der Fahrt aus dem Kaukasus nach Tbilisi.

„Eigentlich sind wir viel zu schnell. Viel zu schnell fuer den altersschwachen Ford Transit mit den abgefahrenen Reifen und den zersprungenen Scheiben. Viel zu schnell fuer die unasphaltierte, durchloecherte Strasse – ein Teil des alten Militaerhighways, der hier durch die engen Taeler des Kaukasus fuehrt. Und natuerlich viel zu schnell fuer das Wetter – es giesst in Stroemen, so wie die letzte Nacht und den ganzen Tag schon. Die Fluesse sind angeschwollen und stroemen in unangenehm nahem Abstand zur Strasse bergab. Und genau das ist der Grund, warum unser Fahrer heizt wie verrueckt – auch unsere Strasse, die gerade bergauf aufs Hochplateau fuehrt, hat sich in einen reissenden Fluss verwandelt, der schmutzigbraun und in rasender Geschwindigkeit talwaerts schiesst, und sich bereits tief in den Schotter eingegraben hat. Wir springen, scheint es von Stein zu Stein – mit heulendem Motor hinein in die Flut, ein paar Meter rutschen wir ueber den Untergrund, dann sind wir auf der anderen Seite angekommen, die Raeder greifen, drehen durch, greifen wieder. Einige Meter geht es auf der Aussenseite der Strasse entlang, die Raeder oft einen halben Meter vom Abhang entfernt, 20 Meter tiefer rauscht der Fluss. Dann ein Strassenabbruch, der Fahrer flucht, gibt wieder Gas – wir muessen auf die andere Strassenseite. Wieder schiessen wir durch das Wasser, ein Schlagen und Poltern, dann sind wir auf der Bergseite angekommen. Fuehlt sich besser an, als wenn man immer so tief in die Taeler schauen muss, aber dafuer liegen hier Felsbrocken, die der Regen heruntergespuelt hat. Um die meisten kann der Fahrer herumkurven, aber die paar, die wir erwischen, schuetteln den ganzen Bus ordentlich durch. Wenn die Steine zu gross werden, muessen wir wieder auf die andere Strassenseite. Fast eine Stunde geht es so, dann sind wir endlich auf dem Hochplateau angekommen, die weitere Strasse nach Tbilisi ist gottseidank asphaltiert und die wildeste Autofahrt in unserem Leben liegt hinter uns.“ – Reisetagebuch, 03.10.2010

—–

Hej hej hej Nasi Szanowni Czytelnicy!!!

Nie minelo duzo czasu a my znow mamy wiele do opowiedzenia. A zaczelo sie calkiem niewinnie…Mianowicie od checi wedrowki po gorach. W ramach naszych checi dostalismy jednak ekstra przejazdzke z gratisowa dawka olbrzymiej ilosci adrenaliny…Nasza zachcianka zmusila nas rowniez do duzej kreatywnosci – przejawiajacej sie wymysleniem systemu pakowania naszych rzeczy na piesza wedrowke w gory. Przeciez my mamy tylko sakwy na rower i malenki plecak – zatem zaden to system do dzwigania na plecach spiworow, namiotu i cieplych ciuchow!!! Jednak potrzeba jest matka wynalazkow – mozecie to zobaczyc na jednym ze zdjec:) pt. See the Backpack System!

Postanowilismy pierwszy raz na dluzszy czas porzucic nasze rowery aby moc powedrowac na gore Kazbeg. I tak z siodla przesiedlismy sie na „wygodne“ (przynajmniej szersze anizeli siodelko rowerowe) fotele marszrutki (malego busiku) jadacego z Tbilisi do Kazbegi. Podroz ta w wyjatkowy sposob zapisala sie w naszej pamieci i zoladkach. Droga z Tbilisi do Kazbegi jest dosc kamienista, dziurawa, niekompletna, kreta, waska. Wlasciwie od pewnego momentu moznaby ja nazwac ze jest to slalom dziur i kamieni z dodatkiem resztek asfaltu. Trase ta przemiezylismy w 2,5 h (ok. 130 km) czasem obawiajac sie ze jestemy 5 cm od przepasci…Jednak najwazniejszy jest efekt – ktory nazywal sie „dojechalismy cali i zdrowi na miejsce“. W miasteczku Kazbegi postawilismy namiot w parku – a do nas pozniejszym wieczorem dolaczyl rowniez John – Australijczyk, ktory od roku podrozuje na swoim motocyklu:)Nastepny dzien byl dla nas wyjatkowy. Ja mialam kolejne urodziny – ktore swietowalismy w niemiecko-slowacko-polsko-austalijskim towarzystwie- przyprawione 3 litrami gruzinskiego wina i tureckimi czekoladkami. Po takim krzepiacym posilku skierowalismy nasze kroki na wygasly wulkan – Kazbeg – spotykajac jeszcze po drodze znajomych dziennikarzy z Niemiec – ktorzy w Mtskhecie przeprowadzili z nami maly wywiadzik. I tak pokonalismy pierwszy stopien naszej wedrowki a mianowicie dotarlismy do Kościóła Gergeti (Cminda Sameba). Widoki byly cudowne ale i pogoda byla urocza. Obserwowalismy pieknie ksztaltujace sie chmury i promienie slonca przeblyskujace miedzy nimi. Wiedzielismy jednak ze tego dnia nie dotrzemy do stacji meteorologicznej (wysokosc podobno ok. 3800 m n.p.m.). Poszukalismy zatem na ok. 2800 m n.p.m. niewyobrazalnie cudowne i spektakularne miejsce na postawienie namiotu. Temperatura byla jednak coraz mniej przyjemna – jednak momentami zza chmur wylanial sie Kazbeg i to dodawalo nam energii. Nastepnego dnia ruszylismy dalej. Droga stawala sie coraz trudniejsza a w pewnym momencie zamienila sie w labirynt wielu sciezek na zuzlowym podlozu, gdzie szlak mozna bylo odnalezc po stosach malych kamieni. Wzmagal sie tez wiatr – jednak trud sie oplacil gdyz widoki sa genialne! W koncu po paru godzinach walki ze zmeczeniem dotarlismy na jezor lodowca Ordzweri. Daniel nasz slowacki przyjaciel ktory jedzie z nami przez cala Gruzje – doszedl na to magiczne miejsce najszybciej (widac kto w gorach mieszka:). Lodowiec caly pokryty byl sniegiem a po twarzach smagal nas przenikliwy wiatr. Gdzie nie gdzie byly tez widoczne potezne szczeliny, ktore trzeba bylo ostroznie omijac. Wedrowalismy przez lodowiec, ktory dal nam dosc w kosc – ale przeszlismy go szczeslwie. Doszlismy do sciezki kierujacej na stacje meteo ale postanowilismy zawrocic gdyz pogoda stawala sie niepewna. To byl z naszej strony bardzo dobry krok. Zeszlismy tego samego dnia na sam dol a kiedy juz ogladalismy Kazbeg z daleka zaczelo rzesiscie padac. Nastepnego ranka widzielismy na gorach juz piekna pokrywe sniezna. Co wazne Kazbeg nie jest jeszcze zadeptany przez turystow – przynajmniej my spotkalismy ich niewielka liczbe wiec jest tutaj uroczo. Rankiem postanowilismy wyjechac z miasta Kazbeg. Nie pojmowalismy jednak dlaczego kierowca marszrutki z ktorym mielismy jechac jakos dziwnie nas pospieszal (pilismy akurat poranna kawe). Kiedy jednak ruszylismy wszystko stalo sie jasne…Droga powrotna do Tbilisi dostarczyla wielu wrazen nam jak i kierowcy. Miejscami padajacy cala noc deszcz porobil niesamowite wyrwy w i tak zniszczonej drodze. Maly busik mial lyse opony a kierowca zegnal sie przy kazdym krzyzu i swiatyni trzy razy. To powinna dac nam pewnosc ze nic sie nie stanie skoro kierowca jest taki pobozny – jednak w tym momencie serce bardziej nam by sie radowalo gdyby obiema rekami pewnie dierdzyl kierownice w dloni. Dotarlismy jednak cali i zdrowi do Tbilisi mimo ze przyszlo nam busikiem pokonywac miejscami rzeke…

Z Tbilisi ruszylismy juz na rowerach do დავითგარეჯის სამონასტრო კომპლექსი:) (po polsku do David Gareja – :). A droga znow nie byla latwa…ale interesujaca. Opuszczajac stolice Gruzji mielismy okazje przejechac przez Rustawi – ktore robi wrazenie industrialnego cmentarza. Ilosc umarlych zakladow przemyslowych i przy okazji obumarlej przyrody robi wrazenie…dosc destrukcyjno-depresyjne. Przez ta przemyslowa pustynie toczylismy sie chyba z 15 km! W koncu dotarlismy do odgalezienia drogi prowadzacej do obranego przez nas w tym dniu celu a tu kolejne depresyjne obrazki. Wioska gdzies posrod prawie ze pustyni, gdzie wiecej budynkow stoi pustych anizeli zamieszkanych……Zaczelo tez padac a droga wspinala sie coraz wyzej. Nie wiadomo czemu dotarlismy w pewnym momencie do bazy wojskowej. Tutaj wpadlismy od razu zolniezom w oko ktorzy wyruszyli nam naprzeciw. Po tym jak zaczerpnelismy od nich info ile jeszcze km dzieli nas od upragnionego David Gareja entuzjastycznie zjechalismy z wysokiego wzgorza, aby zaczac walke z kolejnymi wzgorzami, kamieniami , deszczem, zimnem i nasza juz dawna niewidziana znienawidzona znajoma roslinka kalucka!!! Droga wlokla sie i wlokla a 8 km ktore rzekomo dzielily nas od celu dawno juz przejechalismy. Zatem lal sie z nas pot ze zmeczenia – kola rowerow sie blokowaly od szlamu i trzeba bylo je pchac a blotniki czyscic co 10 m aby w ogole nasze rumaki sie toczyly – i lalo na nas z nieba. W koncu poznym wieczorem dotarlismy do David Gareja gdzie nic nie widzielismy gdyz wszystko bylo spowite gesta mgla. Jak zwykle jednak na naszej drodze spotkalismy aniola (my jednak nazwalismy go terminatorem – mlodzieniec robiacy 200 km dziennie na rowerze i biegajacy po pustyni jak szalony), ktory przygarnal nas pod dach w ta deszczowa noc. Nastepnego dnia przed deszczem udalo nam sie zobaczyc piekny monastyr i przejsc sciezkami niedostepnymi dla wszystkich turystow:) Zatem wysilek sie oplacil. Tego dnia znow ladujemy u cudownych starszych ludzi ktorzy daja nam otuche, cudowne opowiesci, ciepla zupe i nocleg pod dachem. To magia…magia Gruzji.

Teraz jestesmy w Signagi (malowniczo polozone miasteczko z zewnatrz odnowione…pieknie to wyglada ale jak sie dobrze czlowiek przypatrzy to mozna tu spostrzec sporo atrapy, jednak warto tu przyjechac chocby po to aby odpoczac od zgielku Tbilisi i zjesc w dobrej restauracji czy tez poznac nowych cudownych ludzi:), gdzie troszke odpoczywamy i gdzie na krotko zostanie nasz przyjaciel Daniel – ktorego uzarl pies…zatem musi przejsc proces szczepien przeciwko wsciekliznie. No niestety nie zawsze wszystko biegnie idealnie. Czasem los wymysli cos przebieglego aby przytrzymac czlowieka w jednym miejscu. My ruszamy dalej, jednak postanawiamy sie spotkac z Danielem gdzies w Azerbejdzanie aby moc dalej kontynuowac podroz. Warto tez wspomniec ze Daniel jest zainteresowany znalezieniem gruzinskiej zony – moze po to ma tu zostac dluzej???

PS. Do historii poszukiwan sklepu rowerowego w Tbilisi: znalezlismy niby specjaliste od rowerow ktorego miejsce pracy predzej nazwalibysmy zlomowiskiem rowerow anizeli warsztatem czy tez sklepem. Kupilismy tu szprychy i grzecznie sie pozegnalismy gdyz stylem zalatwiania ow specjalista oraz zapewnieniami przypominal nam bardzo ukrainski styl bycia – niestety niekoniecznie w najlepszym jego wydaniu
Sciskamy i ruszamy dalej na poludnie – po to aby slonca nam na naszych sciezkach nie zabraklo:)
Agata&Andy