Mój dziadek był pszczelarzem. Pamiętam jak ja i mój brat pomagaliśmy dziadkowi przy wybieraniu miodu. Pamiętam rozkoszny smak miodu wypływającego z miodarki/wirówki, który podkradaliśmy z moim bratem palcami:) Pamiętam też, jak podczas przeglądu pszczół dziadzio pokazywał nam królową-matkę, pszczołę robotnicę i trutnia. Pamiętam również jak podczas miodobrania dziadek ratował każdą pszczołę, która dostała się do pomieszczenia gdzie odwirowaliśmy ramki. Dziadek zachwycał się tymi stworzeniami i spędzał z nimi mnóstwo czasu. Jego życie wiosną i latem było mocno podporządkowane pszczołom, ale on kochał to zajęcie. Dla mnie jako dziecka w tym czasie pszczelarstwo oznaczało tylko miodek:).
Kiedyś jednak dziadek zaczął sobie zadawać pytanie co będzie z pszczołami, kiedy on nie będzie już miał siły na pszczelarstwo. Znalazło się dwóch śmiałków w rodzinie, którzy jednak dość szybko zrezygnowali, kiedy uświadomili sobie, iż pszczoły żądlą również swoich gospodarzy…Po tym jak dziadek zmarł pszczołami zajął się mój tato, mimo, że miał masę innych zajęć. Po kilku następnych latach zabrakło wśród nas również taty…Pszczoły zostały same. Jakiś czas radziły sobie same, jednak nie trwało to długo. Pustka i wiatr zagościły w pustych ulach, serce się kroiło…
Wtedy przypomniałam sobie, że kiedyś jako nastolatka powiedziałam do dziadka pół żartem pół serio, że ja kiedyś zajmę się pszczołami. Jednak to zajęcie mówiąc nie leżało mi po drodze…
Jednak los lubi płatać figle. W 2012 r. dziwnym zbiegiem okoliczności poznałam w jednym czasie trzech pszczelarzy. Opowiedziałam to mojej mamie, która poinformowała mnie, że do jednego z pustych uli w ogrodzie mojego rodzinnego domu, weszły pszczoły. Pomyślałam niesamowite. Wraz z moim mężem Andreasem, który bierze udział w każdym zapodanym przez ze mnie szaleństwie, pożyczyliśmy kapelusz pszczelarski i bocianie piórko do omiatania pszczół z ramek i pojechaliśmy na weekend do Polski.
To był akurat 23 czerwca Dzień Ojca. Zajrzeliśmy do ogródka a w nim zagościł rzeczywiście cud w postaci pszczół, które zamieszkały w najbardziej rozwalonym, zgniłym ulu…Potem miałam samotną chwilkę i otworzyłam ul. Odwagi dodawały mi myśli o Tacie i Dziadku, gdyż nigdy wcześniej nie otwierałam sama ula…nie miałam też wtedy żadnego właściwego sprzętu pszczelarskiego o odzieży ochronnej już nie wspominając. Zadzwoniłam wtedy do mojego Andresa i brata z wieścią, że jest miodek. Wraz z Andim zdecydowaliśmy się ponownie otworzyć ul i skosztować trochę zgromadzonego w nim miodu. Dodam tylko, że pszczoły były mało zachwycone naszą obecnością co też skutecznie nam pokazywały. W pewnym momencie musieliśmy się ewakuować. Mojego Andreasa pszczółki jednak nie chciały opuścić i goniły go. Doszło do tego, że wdarły się mu do kapelusza (zrobiony z siatki przez mojego dziadka, niestety siatka była już dziurawa). Ucieczka mojego męża była niesamowitym zjawiskiem, podczas którego m.in. zostały zerwane druty na łące na której pasły się krowy:) Koniec końców mój mąż przypłacił tą przygodę kilkunastoma ukąszeniami pszczelimi w głowę. Jednak udało nam się wybrać trochę miodu. Miód ten smakował cudownie a moja mama oraz mój brat byli zachwyceni moją i Andreasa odwagą (on wcześniej nie miał nigdy do czynienia z pszczołami). Radość, szczęście i podziw w oczach mojej rodziny zmobilizowała nas do dalszej przygody z pszczelarstwem.
